Het stuk gaat over twee oude mannen Bernard en Roger, die mekaar al kennen vanaf hun geboorte.  Normaal, want hun moeders waren twee zussen.  Ze zijn op dezelfde dag in dezelfde kliniek geboren en hebben hun hele leven praktisch samen dezelfde dingen gedaan. Nu zijn ze zelf aan het einde van hun leven gekomen: ze zijn beiden in de negentig en zitten alle twee in een verschillende inrichting voor senioren.  

Alle twee zien ze in dat er hun niet veel meer rest dan een roemloze afgang in een rusthuis waar ze niks hebben om naar uit te zien. Liever dan dit lege bestaan nog langer te rekken met alle bijbehorende vernederingen door het rusthuispersoneel, hebben ze besloten om samen uit het leven te stappen.  Ze hebben afgesproken om te proberen aan pillen te geraken die ze uit hun lijden zullen kunnen verlossen..  

Elke dag maken ze een wandeling naar het park waar ze samenkomen en een tijdje op de bank doorbrengen tot ze weer naar hun kamers moeten.

Tijdens hun ontmoetingen bespreken ze hoe ze het aan boord zullen leggen om afscheid te nemen van het leven.  Maar tegelijkertijd blikken ze terug op de verschillende fases van hun leven.  Ze halen herinneringen op: plezierige, maar ook minder prettige en eigenlijk krijgt het publiek de film van hun leven voorgeschoteld via een aantal flashbacks.